NEWSLETTER / JOIN THE CLUB |
Το Week's Bulletin, μια ιδέα του πρώην Βουλευτή Ηρακλείου Φραγκίσκου Παρασύρη και των συνεργατών του είναι μια προσπάθεια επισκόπησης και αποδελτίωσης των σημαντικότερων άρθρων του Τύπου και στην συνέχεια η διάθεση τους σε ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Στόχος είναι, η διευκόλυνση του αναγνώστη στην ανίχνευση σημαντικών προβληματισμών για επίκαιρα ζητήματα της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας. Η επιλογή γίνεται από τον ίδιο μαζί με μια ομάδα συνεργατών εξειδικευμένων σε ζητήματα πολιτικής ανάλυσης. |
ΑΡΘΡΟ ΓΝΩΜΗΣ / Γιάννης Στουρνάρας |
|
|
Η ανάγκη επιστροφής στα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα |
|
|
Ηχηρή παρέμβαση από τον Διοικητή τηε ΤτΕ για τη διαχείριση του χρέους σε βάθος χρόνου Η κρίση της πανδημίας ανέδειξε τα πλεονεκτήματα της συμπληρωματικότητας μεταξύ της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής σε περιόδους κρίσης. Η ταυτόχρονη χαλάρωση της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής προστάτευσε την οικονομία από τις επιπτώσεις της πανδημίας. Ομως η επιστροφή στην κανονικότητα εμπεριέχει προκλήσεις που ενδέχεται να επηρεάσουν την αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο αυτών πολιτικών. Η αυστηροποίηση των νομισματικών συνθηκών, που ήδη συντελείται, μπορεί να προκαλέσει επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, κυρίως όμως να ασκήσει πιέσεις στο κόστος δανεισμού, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, και να επηρεάσει τη βιωσιμότητα του χρέους, δημόσιου και ιδιωτικού. Η ρητή αναφορά στην Ελλάδα που περιέχεται στις ανακοινώσεις του Δεκεμβρίου του 2021 της ΕΚΤ αποτελεί ισχυρό μήνυμα εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία και μετριάζει έως ένα βαθμό αυτούς τους κινδύνους. Ουσιαστικά οι αποφάσεις της ΕΚΤ παρέχουν στήριξη στα ελληνικά ομόλογα, έως ότου αυτά αποκτήσουν επενδυτική βαθμίδα, μέσω τριών οδών: (1) της συνέχισης των αγορών τους κατά την περίοδο επανεπενδύσεων του Εκτακτου Προγράμματος Αγοράς Ομολόγων λόγω Πανδημίας (ΡΕΡΡ), η οποία παρατάθηκε μέχρι το τέλος του 2024, (2) της ευελιξίας που θα χαρακτηρίζει τις επανεπενδύσεις αυτές, παρέχοντας τη δυνατότητα αγοράς ομολόγων επιπλέον της αξίας αυτών που λήγουν, και (3) της πιθανότητας να ενεργοποιηθούν νέες καθαρές αγορές υπό το ΡΕΡΡ, εάν χρειαστεί. Εκτός των παραπάνω, το γεγονός ότι θα εξακολουθούν να αγοράζονται ελληνικά ομόλογα κατά την περίοδο επανεπενδύσεων του ΡΕΡΡ έως το τέλος του 2024 υποδηλώνει ότι και η επιλεξιμότητά τους ως εξασφαλίσεων (collateral) για τις πράξεις αναχρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος διατηρείται για το ίδιο διάστημα. Η αύξηση των αποδόσεων των ελληνικών κρατικών ομολόγων που παρατηρείται τελευταία αποτελεί γενικευμένο φαινόμενο και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κοινή διαταραχή της μεταβολής των διεθνών χρηματοπιστωτικών συνθηκών. Η ευαισθησία των αποδόσεων των ελληνικών τίτλων στη διεθνή μεταβλητότητα είναι όμως μεγαλύτερη σε σύγκριση με τίτλους άλλων χωρών, λόγω της χαμηλότερης πιστοληπτικής τους διαβάθμισης. Ως εκ τούτου, μέρος της διεύρυνσης των περιθωρίων (spreads) των ελληνικών κρατικών ομολόγων (έναντι του αντίστοιχου γερμανικού) οφείλεται στα θεμελιώδη μεγέθη της ελληνικής οικονομίας. Σύμφωνα με τις αναλύσεις βιωσιμότητας του Ευρωσυστήματος, το ελληνικό δημόσιο χρέος, παρά το υψηλό του επίπεδο, εμφανίζει αυξημένη ανθεκτικότητα σε διάφορα δυσμενή μακροοικονομικά και δημοσιονομικά σενάρια. Ειδικότερα, ο λόγος χρέους/ΑΕΠ στην Ελλάδα σταθεροποιείται και αναμένεται να φτάσει στα προ κρίσης επίπεδα νωρίτερα σε σχέση με άλλες χώρες με υψηλό χρέος, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη πτώση μέχρι το 2030, τόσο στο βασικό όσο και στα διάφορα εναλλακτικά σενάρια. |
|
|
 |
Η ανθεκτικότητα της δυναμικής του ελληνικού δημόσιου χρέους οφείλεται στους παρακάτω παράγοντες: 1. Στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τα οποία εξασφαλίζουν μειωμένο επιτοκιακό κίνδυνο και περιορισμένο κίνδυνο αναχρηματοδότησης την επόμενη δεκαετία. Τα τρία μνημόνια που συνομολογήθηκαν μετά την κρίση του δημόσιου χρέους το 2010 είχαν ως αποτέλεσμα την ολοσχερή αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους με πολύ χαμηλό μέσο σταθμικό (έμμεσο) επιτόκιο (1,4%), την επέκταση της μέσης σταθμικής διάρκειας αποπληρωμής του σε περίπου είκοσι έτη, ενώ το δημόσιο χρέος της χώρας διακρατείται μέχρι τη λήξη του από επίσημους φορείς (κράτη και διεθνείς οργανισμούς). 2. Στη δημοσιονομική θέση της χώρας, λόγω των διαρθρωτικών δημοσιονομικών πλεονασμάτων. Μετά την άρση των έκτακτων μέτρων στήριξης που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα ληφθούν νέα επεκτατικά δημοσιονομικά μέτρα, η Ελλάδα θα επιστρέψει σε διαρθρωτικά πρωτογενή πλεονάσματα, τα οποία θα συμβάλουν θετικά στην πτωτική δυναμική του δημόσιου χρέους. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι αποτέλεσμα της σημαντικής διαρθρωτικής δημοσιονομικής προσαρμογής που συντελέστηκε τα προηγούμενα έτη, και πρέπει να διατηρηθεί ως κόρη οφθαλμού. 3. Στη θετική συμβολή του «αποτελέσματος χιονοστιβάδας» (snowball effect), δηλαδή της διαφοράς μεταξύ του ρυθμού μεταβολής του ονομαστικού ΑΕΠ και του έμμεσου επιτοκίου δανεισμού. Το «αποτέλεσμα χιονοστιβάδας» αποτελεί βασική συνιστώσα του ρυθμού μεταβολής του λόγου χρέους/ΑΕΠ, αντικατοπτρίζοντας, μεταξύ άλλων, την επίδραση του μακροοικονομικού περιβάλλοντος στη δυναμική του χρέους. Η συμβολή του στην πτωτική πορεία του χρέους στην Ελλάδα αναμένεται να είναι υπερδιπλάσια σε σχέση με άλλες χώρες, αφενός λόγω του δυσανάλογα υψηλού χρέους (το οποίο μεγεθύνει την επίδραση της διαφοράς μεταξύ του ονομαστικού ρυθμού μεγέθυνσης του ΑΕΠ και του έμμεσου ονομαστικού επιτοκίου) και αφετέρου λόγω της αναμενόμενης μεγάλης θετικής επίδρασης που θα έχει στην οικονομία η αξιοποίηση των πόρων του Μηχανισμού Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Επομένως, η αύξηση του κόστους αναχρηματοδότησης του χρέους, ακόμα και αν οφείλεται σε ιδιοσυγκρατικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, όπως, π.χ., η έλλειψη επενδυτικής βαθμίδας, αναμένεται να έχει περιορισμένες συνέπειες στη βιωσιμότητά του. Ειδικότερα, εφόσον ένα μικρό μόνο ποσοστό του ελληνικού δημόσιου χρέους αναχρηματοδοτείται από τις αγορές, μια αύξηση του κόστους δανεισμού θα επιφέρει σχετικά μικρές αυξήσεις στις δαπάνες τόκων, και ως εκ τούτου η επίπτωση στη δυναμική του χρέους θα είναι περιορισμένη (μικρότερη σε σχέση με άλλες χώρες). Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι η αύξηση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων συμπαρασύρει το οριακό κόστος δανεισμού και του ιδιωτικού τομέα, όπως για παράδειγμα των τραπεζών και των επιχειρήσεων. |
|
|
ΜΕΛΕΤΗ / Economist Intelligence Unit |
Kάτω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε δημοκρατία το 2021 από το Protagon.gr |
|
|
Μόλις το 45,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε σε δημοκρατικό καθεστώς το 2021, είναι το συμπέρασμα έρευνας του ινστιτούτου μελετών και αναλύσεων του Ομίλου Economist (Economist Intelligence Unit, EIU), με μόλις 21 χώρες σε σύνολο 165 να απολαμβάνουν καθεστώς πλήρους δημοκρατίας. Σύμφωνα με την εν λόγω μελέτη που δόθηκε στη δημοσιότητα την Πέμπτη. το 2021 ο «δείκτης δημοκρατίας» έπεσε στο 5,28 από 5,37 το 2020, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη υποχώρησή του από το 2010. «Τα αποτελέσματα αντανακλούν τον αρνητικό αντίκτυπο της πανδημίας στη δημοκρατία και στην ελευθερία στον κόσμο για δεύτερη συνεχή χρονιά, της σημαντικής επέκτασης της εξουσίας του κράτους και της περιστολής των ατομικών ελευθεριών», υπογραμμίζουν οι υπογράφοντες τη μελέτη. Στην Ευρώπη, η Ισπανία πέρασε το 2021 από το καθεστώς της «πλήρους δημοκρατίας» σε αυτό της «δημοκρατίας με αδυναμίες», κατηγορία στην οποία κατατάσσεται επίσης η Γαλλία από το 2020. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η Ελλάδα, όπως και η Ιταλία και η Πορτογαλία. Εκτός Ευρώπης «δημοκρατίες με αδυναμίες» θεωρούνται επίσης οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και η Νότια Αφρική. Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Η Σουηδία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο (που έπεσε δυο θέσεις και πλησιάζει τις «αδύναμες δημοκρατίες») βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία της κατάταξης, όπως και η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία, ο Μαυρίκιος και η Κόστα Ρίκα. Πρώτη είναι η Νορβηγία. Ωστόσο, ο πληθυσμός των χωρών αυτών δεν αποτελεί παρά το 6,4% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στην κατηγορία των «υβριδικών καθεστώτων» βρίσκει κανείς το Μπανγκλαντές, τη Σενεγάλη, την Ουκρανία, το Χονγκ Κονγκ, αλλά και την Τυνησία, που σημείωσε μια από τις πιο θεαματικές πτώσεις. Στα «αυταρχικά καθεστώτα» κατατάσσονται από το EIU η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Ρωσία, η Ρουάντα, το Βιετνάμ, η Κίνα. Σε αυτά αναλογεί πάνω από το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού (το 37,1%). Στον πάτο της κατάταξης βρίσκεται το Αφγανιστάν, μετά και την ανακατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν τον Αύγουστο του 2021. |
|
|
ΑΝΑΛΥΣΗ / David M. Herszenhorn, Politico |
In Ukraine, even peace accords can be a Russian weapon |
Despite proclamations of world leaders, Minsk deal offers no magic formula for avoiding another war. In their frenzied diplomatic effort to dissuade Russia from a new invasion of Ukraine, Western leaders are pinning renewed hope on the long-stuck Minsk peace accords.
The Minsk agreements, first negotiated in 2014 and 2015, were intended to bring an end to the war with Russian-backed separatists, then raging in eastern Ukraine. But the pact is fiercely disputed and flawed, with ambiguous provisions open to conflicting interpretation and serious contingencies unplanned for. Since 2015, Russia has refused to put in place basic conditions required for its implementation and top Ukrainian officials say the peace deal itself is a weapon that Moscow is using to try to destroy their country.
All of that makes the accords, named after the Belarusian capital where they were developed, an unlikely vehicle for resolving the current crisis — even as world leaders insist there is no other option. Standing with Ukrainian President Volodymyr Zelenskiy in Kyiv on Tuesday, French President Emmanuel Macron proclaimed the Minsk accords to be “the only path allowing us to build peace, the only path allowing us to build a viable political solution.” German Chancellor Olaf Scholz and U.S. President Joe Biden have issued similar statements. Macron also insisted that he had received a personal commitment from Russian President Vladimir Putin in Moscow the previous day to respect the Minsk agreement. “I believe that now is the time for all participants in these negotiations to engage in a dialogue in good faith. The path is possible,” he declared. In fact, there is no path — just a dead end, according to senior officials and diplomats who have participated directly in years of tortured negotiations over the agreement and who know a lot more about its terms and its flaws than Macron does. Russia insists that the Minsk deal once implemented will grant the now-occupied areas of Donetsk and Luhansk political autonomy that would give the Russian-backed authorities there a veto over major decisions in Kyiv, such as whether to join NATO or the EU. Kyiv says the deal provides for a degree of local self-governance but no such sweeping powers over the whole country’s future. The Kremlin maintains that Ukraine is obligated to rewrite its constitution and immediately call local elections in the occupied territories. Ukraine says that the deal sets out a series of preconditions for elections that have never been met, including disarmament, removal of Russian fighters, and restoration of Kyiv’s legal authority. Each side insists that only their interpretation of the deal is the correct one — and their interpretations are flatly contradictory. On Monday, standing with Macron, Putin accused Kyiv of working to undermine the peace deal. “In my opinion, it is obvious to everyone that the current authorities in Kyiv have set a course for the dismantling of the Minsk agreements,” Putin said. “There is no progress on such fundamental issues as constitutional reform, amnesty, local elections, legal aspects of the special status of Donbass.” He added that Ukraine “continues to ignore all possibilities for the peaceful restoration of the country’s territorial integrity through direct dialogue” with the Moscow-backed regional authorities in the east of the country. Putin has urged Western powers to compel Kyiv to bow to his interpretation of Minsk. “Like it or don’t like it, be patient, my beauty — you must comply,” he said, using a Russian rhyme that parents use when forcing children to eat food they don’t like, and that has also been used in cruder contexts. But Putin has also shifted his focus to three broader security demands that he has presented to NATO and Washington — leaving some analysts fearful that he has concluded Minsk will never be adopted to his satisfaction and that only military action will achieve his aims for eastern Ukraine. Senior Ukrainian officials, including Foreign Minister Dmytro Kuleba and the secretary of the National Security Council, Oleksiy Danilov, have said that Kyiv can never accept Russia’s version of the Minsk accords. Danilov has said that it would be tantamount to the “destruction” of the country. Long term, such officials say, Moscow could gain a permanent lever to control Ukrainian politics and thwart the country’s ambitions to join NATO and the EU. But more immediately, they warn, public anger over such concessions could lead to mass unrest and political instability, potentially splitting the country apart. Zelenskiy, standing with Macron, answered Putin’s jab with one of his own that spelled out the fundamental differences between the two sides. “Ukraine is a beauty,” he said. “As far as ‘my’ is concerned, that’s a bit much.” |
 |
Kyiv’s fearsIn recent weeks, as Russia has massed a giant military force on Ukraine’s borders, officials in Kyiv have quietly fretted that the West will use the Russian threat to strong-arm Ukraine into accepting Moscow’s version of Minsk, especially because Putin is the only leader left who was at the table when the deal was negotiated. The German, French and Ukrainian leaders at the time — Angela Merkel, François Hollande and Petro Poroshenko — are all no longer in office. “The problem is these agreements were imposed on us and forced by Russians,” Ukraine’s ambassador to London, Vadym Prystaiko, told BBC radio on Tuesday. “The most hated word right now in Ukraine is ‘progress’ when it is pronounced in a French or German accent, when we understand that something has to be done at our expense.” So far, the feared Western strongarming has not materialized. But the lack of familiarity with the terms and history of the deal was on display during Macron’s visit to Moscow. “When the Minsk agreements were signed, there was no such intensive Russian military presence on the border, and this seriously changes the situation,” Macron said. In fact, at the time the Minsk agreements were brokered, full-fledged war was raging in Donbass, active Russian military personnel and Russian tanks and other weaponry had crossed the border and were directly involved in the conflict, and Ukraine was pressured into accepting unfavorable terms precisely to avoid mass casualties and a serious defeat. “This was negotiated under the barrel of a gun,” said a Western diplomat now based in Ukraine, who has followed the process from the start. “And that’s why the Russians were unwilling to change it.” Minsk misunderstandingsRussia and Ukraine disagree on nearly every point in the Minsk accords, which is actually not a single coherent peace treaty but rather two core documents — an initial cease-fire deal reached in September 2014, and a follow-up 13-point plan aimed at implementing the truce and outlining steps to a political settlement — and an array of other supplemental texts. The main 13-point plan, formally called “the Package of Measures for the Implementation of the Minsk Agreement” and known in shorthand as “Minsk 2,” was agreed in February 2015, and has been followed by a series of diplomatic correspondence, annexes, addendums and appendices, none of which carries any force of law. The best-known of these is the “Steinmeier Formula” — named after current German President Frank-Walter Steinmeier, who as foreign minister tried to resolve disagreements about what steps needed to be taken and in what order. A key problem, according to senior officials and diplomats who have participated directly in years of tortured negotiations over the agreement, is that Russia was designated as a guarantor — essentially a referee like France and Germany — rather than as a party to the conflict. That distinction, which Putin and Vladislav Surkov, then his top adviser on Ukraine, insisted on during negotiations in 2014 and 2015, has allowed the Kremlin to insist that the Ukrainian government should negotiate directly with leaders of the so-called People’s Republics of Donetsk and Luhansk, the separatist pro-Russian puppet authorities in occupied Donbass, even as those leaders take all their instructions from Moscow. “You have a text that is so very convoluted and complicated and contradictory at times — and this is obviously on purpose,” said a diplomat who has worked directly on the issue. “This complicated text requires interpretations and agreement on interpretations, step by step. And so as soon as one of the sides says ‘it is like this, and not otherwise,’ you cannot implement anything because … actually, at every step, you need to agree on the next step.” “This is a frame, it’s not a law,” the diplomat said. “It’s not a legally binding thing.” |
ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ / Άρης Ανδρουλάκης, Geografikoi.gr |
Οι Ομοσπονδιακές Ενότητες της Ρωσίας |
Η Ρωσία είναι μια τεράστια σε έκταση χώρα, η μεγαλύτερη στον κόσμο (περίπου 17.000.000 τ.χλμ.), με πληθυσμό κοντά στα 150 εκατομμύρια κατοίκους. Η απέραντη έκταση της έχει 11 ζώνες ώρας και εκτείνεται στην Ευρώπη και την Ασία, με το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής να βρίσκεται στην Ασία, αλλά πολιτισμικά κυρίως να είναι πιο κοντά στην Ευρώπη. Όλη αυτή η έκταση όμως δεν είναι μια «συμπαγής» χώρα, αλλά αποτελείται από ομόσπονδα κρατίδια ή ομόσπονδες ενότητες όπως λέγεται πιο επίσημα. Και ενώ συνήθως γνωρίζουμε αρκετά για τις πολιτείες των ΗΠΑ, για την Ρωσία από την άλλη μεριά, δεν έχουμε ή δεν λαμβάνουμε τόσες πολλές πληροφορίες. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στο τι συμβαίνει σε αυτήν την αχανή χώρα. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, εμφανίστηκαν και δημιουργήθηκαν στο προσκήνιο οι χώρες που αποτελούσαν τα μέρη αυτής της ένωσης. Με τον ίδιο τρόπο επανεμφανίστηκε και η Ρωσία. Το 1992 συντάχθηκε η Συμφωνία της Ομοσπονδίας με την οποία οι αυτόνομες περιοχές που ήταν μέρος της τότε Σοβιετικής Ρωσίας να παραμείνουν ως μέρος της Ρωσίας με αντάλλαγμα μεγαλύτερη αυτονομία. Επειδή όμως υπήρχε ανισορροπία μεταξύ των αυτόνομων περιοχών και άλλων ενοτήτων, το 1993 φτιάχτηκε το Σύνταγμα της έτσι, ώστε να ορίζει ότι όλες οι ομοσπονδιακές ενότητες έχουν ίσα δικαιώματα. |
 |
Η Ρωσία λοιπόν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος και η επίσημη ονομασία της είναι Ρωσική Ομοσπονδία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της, η Ομοσπονδία αποτελείται από 85 (83+2, θα εξηγήσουμε αργότερα αυτό το +2) ομοσπονδιακές ενότητες (федерации / Φεντεράτσι), οι οποίες αποτελούν τα συστατικά της μέλη. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι συνιστώσες οντότητες της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι ενιαίοι κρατικοί σχηματισμοί εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Κάθε ομοσπονδιακή ενότητα έχει το δικό της κοινοβούλιο, σύνταγμα, νομοθεσία και ένα συνταγματικό δικαστήριο. Οι ομοσπονδίες αυτές έχουν ίση εκπροσώπηση με δύο αντιπροσώπους η κάθε μία στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο, την άνω βουλή της Ομοσπονδιακής Συνέλευσης. Αντίθετα, στη Δούμα -την κάτω βουλή- η εκπροσώπηση γίνεται κατά πληθυσμιακή αναλογία.. Ωστόσο, έχουν κάποιες μικρές διαφορές ως προς τον βαθμό αυτονομίας που απολαμβάνουν. |
Διαγραφείτε από τη λίστα ενημερώσεών επιλέγοντας εδώ: click here to unsubscribe |
Διαγραφείτε από τη λίστα ενημερώσεών επιλέγοντας εδώ: click here to unsubscribe |
Φραγκίσκος Παρασύρης - Πρ. Βουλευτής Ηρακλείου |
Φραγκίσκος Παρασύρης - Πρ. Βουλευτής Ηρακλείου |
|
|
| |